گفت وگو با ۲ هنرمند از ایران و ایتالیا كه با هم دیوارها را زیبا كردند
دنیا می جنگد و ما نقاشی می كشیم
لباس دونی: «یك سال، دو هنرمند، دو اثر برای دو ماه» مقرر است هم پُلی فرهنگی باشد میان كشورهای ایران و ایتالیا و هم فرصتی برای حرف زدن با مردم تهران آن هم به زبان هنر!
سفارت ایتالیا در این پروژه فرهنگی تصمیم دارد با همكاری مشترك میان هنرمندان ایرانی و ایتالیایی و ارائه آثار آنها روی دیوار خارجی این سفارتخانه به زیباسازی شهر تهران كمك نماید.
اولین آثار این پروژه حاصل همكاری مشترك میان مهدی قدیانلو و پائو است كه مقرر است به مدت دو ماه روی دیوار خارجی سفارت ایتالیا به معرض نمایش گذاشته شود.
جوزپه پرونه، سفیر ایتالیا در ایران درباره ایده این پروژه توضیح می دهد كه از آنجایی كه هنرمندان زیادی در این زمینه در ایران مشغول به كار هستند و در ایتالیا نیز هنر شهری بسیار مهم و در حال رشد است، به این نتیجه رسیدیم كه می توانیم هنرمندان ایرانی و ایتالیایی را در كنار هم قرار دهیم تا اثری را در سفارت ایتالیا خلق كنند كه در خیابان باشد و مردم نیز بتوانند آنرا ببینند و لذت ببرند.
مهدی قدیانلو و پائو نیز در گفت وگوهایی با ایسنا از تجربه همكاری با این پروژه و پیامی كه برای مردم تهران داشته اند، سخن گفتند.
هنرمندانی كه برای دیدن ایران اشك در چشم هایشان جمع می شود
قدیانلو، هنرمندی كه تجربه سال ها نقاشی روی دیوارهای شهرهای مختلف جهان از تهران گرفته تا بوستون آمریكا را دارد، درباره تجربه همكاری با سفارت ایتالیا می گوید: سفارت ایتالیا دعوت كرد تا در این پروژه حضور داشته باشم و من نیز با وجود اینكه در آن بازه زمانی كارهای زیادی در دست داشتم، اما علاقه مند بودم كه با این پروژه نیز همكاری كنم. به نظرم ایده جالبی بود و می توانست به ایجاد یك پُل فرهنگی میان ایران و ایتالیا به خصوص در این زمان عجیب و غریب كه در دنیا یك دو دستگی ایجاد شده، كمك نماید.
او ادامه می دهد: از طرفی دیگر برای من نیز فرصت خوبی بود؛ چون در این هفت سال قبل در تهران كار نكرده بودم و این پروژه این امكان را فراهم نمود تا اثری را به چشمان مردم تهران هدیه كنم. از طرف دیگر خیلی از هنرمندان نسل ما به غیر از سابقه فرهنگی و هنری كشور خودمان، قسمتی از ایده ها و منابع الهاممان را مدیون ایتالیا هستیم و این فرصت خوبی بود تا هم به مردم شهری كه در آن زندگی می كنم و هم مردم ایتالیا كه هنر و معماری آنها منبع الهام ما هنرمندان بوده است، ادای دین كنم.
قدیانلو درباره تجربه همكاری با یك هنرمند ایتالیایی نیز یادآور می شود: هنرمند دیگر را نیز خودشان انتخاب كردند و برای من این چالش جالب بود. چون برای نخستین بار بود كه كاری را در هماهنگی با هنرمند دیگری انجام می دادم و اهتمام كردم اصلا دخالت نكنم كه این هنرمند چه كسی است و آیا كار او به من می خورد یا نه؟ در واقع اهتمام كردم خودم را با پروژه هماهنگ كنم. آقای پائو نیز هنرمند خیلی محترمی بود كه با هم هم فكری كردیم و نهایتا به این نتیجه رسیدیم كه هر كسی كار خودش را انجام دهد، ولی آثار با هم ارتباط های فرمی و محتوایی داشته باشند.
این هنرمند در پاسخ به این پرسش كه آیا در پروسه این پروژه تلاش كردید كه به یك مفهوم مشترك برسید، اظهار می كند: در مجموع كوشیدیم خیلی راحت تر از این حرف ها در كنار هم كار نماییم. به هر حال هر كسی زبان شخصی خودش را داشت و حتی شاید سبك های كاری ما ۱۸۰ درجه با هم اختلاف داشت، ولی نهایتا به توافق خوبی رسیدیم.
قیدانلو همین طور درباره رویكرد یك هنرمند خارجی نسبت به ایران و هنرهای ایرانی، می گوید: نه فقط پائو، بلكه بسیاری از دوستان هنرمند من عاشق ایران هستند و چشمانشان برای دیدن كاخ گلستان و نقش جهان پُر از اشك می شود و واقعا دوست دارند به ایران سفر كنند. اما از آنجائیكه كارهای مهم تجاری و هنری شان را با آمریكا انجام می دهند، بدین سبب نمی توانند به ایران بیایند چون فكر می كنند شاید دیگر نتوانند به آمریكا سفر كنند.
او اظهار می كند: در نهایت این پروژه را فرصتی دانستم كه بوسیله هنر با یك كشور دیگر گفت و گو كنیم؛ آن هم با عنایت به وضعیت سیاسی كه در دنیا وجود دارد و فقط هم مربوط به مشكل ما ایرانیان با آمریكا نیست، بلكه در همه جای دنیا یك آشوب سیاسی است.
اگر در خانه بنشینیم مشكلاتمان بزرگ تر می شود
همین طور پائو، هنرمندی ایتالیایی كه در این پروژه حضور داشته است نیز درباره تجربه حضور و انجام كار هنری در كشور ایران، می گوید: برای ما ایتالیایی ها ایران كشور دوری است و واقعا شاید برای آمدن به اینجا نگران بودم. در ایام اول به جاهای مختلف تهران رفتم، اهتمام كردم با شهر آشنا شوم، موزه ها را دیدم و با مردم حرف زدم و واقعا شگفت زده شدم. مردم ایران خیلی دوست دارم و فكر می كنم انسان های باهوش و مهربانی هستند. اما در عین حال شهر تهران با مشكلاتی همچون ترافیك و هوای آلوده مواجه می باشد كه از زیبایی های آن كم می كند.
او ادامه می دهد: در ابتدا من هیچ ایده مشخصی نداشتم و فقط می خواستم با روح این شهر آشنا شوم. وقتی به موزه ملی رفتم هنرهای كهن را دیدم و از برخی طرح های قدیمی عكس گرفتم و فكر كردم شاید روزی بتوانم از این اشكال استفاده كنم. در نهایت پس از صحبت هایی كه با «مهدی» داشتم و همین طور بر طبق تحقیقاتی كه انجام داده بودم، به یك ایده مشخص رسیدم.
این هنرمند ایتالیایی یادآور می شود: در واقع این پروژه ارتباطی میان دو كشور ایران و ایتالیا بود كه بوسیله تلفیق ایده ها شكل گرفت. در ابتدا این كار اصلا برای من و «مهدی» آسان نبود، ولی ما هر دو این ایده را دوست داشتیم و سعی كردیم با وجود تفاوت در سبك كاری و تجربه هایمان به یك نتیجه مشخص برسیم. در نهایت تصمیم گرفتیم كه آثارمان بوسیله یك حفره با هم ارتباط برقرار كنند و حتی انگار این حفره های ارتباطی میان مردم و پشت دیوار سفارت نیز به وجود می آورد.
پائو هنر را زبان مشترك تمام مردم جهان می داند و در این زمینه می گوید: در ایتالیا تبلیغات سیاسی زیادی مقابل ایران وجود دارد و مردم عادی تصور اشتباهی درباره ایران دارند. ولی من چنین فكر نمی كنم و اینجا مردمی را دیدم كه با انسان ها ارتباط برقرار می كنند و میهمان نواز هستند. در این شرایط موجود هنر یك راه ارتباطی خوب میان مردم كشورهاست.
وی همینطور درباره پیام اثر خود به مردم ایران، اظهار می كند: اغلب هنرهای خیابانی یك نوع حركت سیاسی محسوب می شوند، چون تلاش می كنند واقعیت ها را تغییر دهند و ما برای این هنر خیابانی یك طرح ساده را انتخاب كردیم. پیام من این بود كه بیایید همدیگر را متوجه شویم و ایده هایمان را با هم در بین بگذاریم. الان كه مشكلات جهان هر روز بزرگ تر می شود، اگر در خانه بنشینیم و با هیچ كسی در ارتباط نباشیم گرفتار یك مشكل بزرگ تر خواهیم شد.
منبع: لباس دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب