لزوم اعمال محدودیت های معقول با افزایش تعرفه ها
به گزارش لباس دونی، نایب رییس انجمن تولیدکنندگان اسباب بازی ایران اظهار داشت: اعمال محدودیت های معقول با افزایش تعرفه ها و ارزش گذاری دقیق تر بر کالاها مهم ترین راه برای رقابت جدی تولیدکنندگان داخلی با خارجی است.
خبرگزاری مهر؛
گروه فرهنگ و ادب - زینب رازدشت:
انجمن های صنفی اسباب بازی بعنوان نهادی متشکل از کنشگران این عرصه، نقش حیاتی در ساماندهی و ارتقاء این صنعت ایفا می کنند. این نهادها با نمایندگی از حقوق تولیدکنندگان و صادرکنندگان، در زمینه تدوین استانداردهای کیفی، تسهیل ارتباط با نهادهای دولتی مانند وزارت صمت و سازمان ملی استاندارد، و ارایه مشوق های صادراتی به فعالیت می پردازند.
از طرفی این انجمن ها با برگزاری نمایشگاه های تخصصی، دوره های آموزشی و ایجاد پلت فرم های تبادل دانش، بستری برای هم افزایی، معرفی محصولات نوآورانه و افزایش توان رقابتی بنگاه های عضو در مقابل محصولات خارجی فراهم می کنند.
صنعت اسباب بازی ایران با وجود پتانسیل های بالا، با چالش های مختلفی روبرو است. هجوم گسترده اسباب بازیهای خارجی غالباً غیراستاندارد و قاچاق که با قیمت پایین تر بازار را اشباع کرده اند، بزرگ ترین تهدید برای تولیدکنندگان داخلی بحساب می آید. در این خصوص گفت و گویی با حامد تأملی نایب رییس انجمن تولیدکنندگان اسباب بازی ایران انجام داده ایم.
* انجمن تولیدکنندگان اسباب بازی تا چه اندازه می تواند به کمک تولیدکنندگان این صنعت بیاید؟
این انجمن با تأکید بر کارهای صنفی طراحی شده است تا نیازهای صنعت اسباب بازی، بخصوص تولیدکنندگان را شناسایی کند و بر طبق این اطلاعات برنامه ریزی کند. هدف اصلی این انجمن رفع موانع موجود و ارایه راهکارهایی برای توسعه کسب وکارهای در رابطه با صنعت اسباب بازی، بخصوص در زمینه تولید است. در عین حال، فعالیت انجمن لزوماً حمایتی نیست؛ بلکه تمرکز اصلی آن بر ایجاد هم افزایی میان تولیدکنندگان است تا خود بخش خصوصی بتواند نیازهای خویش را شناسایی کرده و از راه خرد جمعی چاره هایی را پیشنهاد دهد.
این راهکار ها در ادامه به مسئولان ذیربط و نهادهای مرتبط در عرصه اسباب بازی، مانند شورای نظارت بر اسباب بازی، وزارت صمت، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، کانون پرورش فکری خردسالان و نوجوانان، سازمان تبلیغات و سایر نهادها ارایه می شود. هدف از این تلاش ها یافتن روش های مناسب برای توسعه صنعت اسباب بازی است.
در طول ۸ سال گذشته، انجمن موفقیتهای رشد کمی قابل توجهی داشته و توانسته جایگاه و اهمیت صنعت اسباب بازی را بشکل ملموس تری به مسئولان نشان دهد. در دهه اخیر، بخصوص با توسعه ارتباطات رسانه ای، پیشرفت های جدی در این زمینه حاصل شده است.
یکی از کارهای کلیدی انجمن، تعامل با رسانه ها برای تولید محتوای مناسب بوده تا آگاهی عمومی از اهمیت اسباب بازی را افزایش داده است. همین طور انجمن در برگزاری نمایشگاه ها و رویدادهایی مانند جشنواره ملی اسباب بازی نقش مؤثری ایفا کرده است. این جشنواره از دور چهارم اجرا شروع شده و تا سال قبل دوره نهم آن برگزار شد، در حالیکه امسال دوره دهم برگزار می شود.
* جشنواره ها همچون جشنواره ملی اسباب بازی تا چه اندازه می تواند مهلتی برای معرفی تولیدکنندگان این عرصه باشد؟
این همکاری ها مهلتی برای نمایش ظرفیتهای صنعت اسباب بازی و معرفی تولیدکنندگانی که در این حوزه فعال می باشند فراهم آورده است. هدف دیگر انجمن تاکید بر اهمیت اسباب بازی در عرصه های مختلف مانند روانشناسی، تربیتی و سلامت است تا نقش آنها در زمینه های مختلف روشن تر شود و تأثیر مثبت این صنعت به خوبی به مخاطبان منتقل شود.
یکی دیگر از کارهای اصلی انجمن، برگزاری نمایشگاه تخصصی تویکس است که هر سال در خردادماه انجام می شود. این نمایشگاه بطورکامل تخصصی بوده و به اصطلاح فروش عمومی ندارد؛ بلکه به شکل B to B عمل می کند. تابحال چهار دوره از این نمایشگاه برگزار شده و ان شاالله در خردادماه سال آینده، دوره پنجم نیز برگزار می شود. در این رویداد، تولیدکنندگان به صورت تخصصی تلاش می کنند که با مخاطبان، فروشگاه ها و توزیع کنندگان فعال در این حوزه ارتباط برقرار کنند و محصولات جدید خویش را به بازار معرفی و عرضه کنند.
فعالیت های انجمن بیشتر در این زمینه ها تعریف می شود، به صورتی که هم در قسمت صنعت و تولیدکنندگان فعال است و هم در جهت مصرف کنندگان تلاش می کند. هدف انجمن ایجاد سلیقه ای مناسب می باشد که بتواند بسمت تولید و مصرف اسباب بازیهای ایرانی سوق داده شود.
* عمده ترین چالش هایی که تولیدکنندگان صنعت اسباب بازی دارند، چه مواردی است؟
یکی از اولین چالش های جدی در صنعت اسباب بازی این است که این حوزه به شکلی دو وجهی بحساب می آید. از یک سو اسباب بازی بعنوان نخستین کالای فرهنگی که در اختیار کودک قرار می گیرد، بار فرهنگی و تربیتی قابل توجهی دارد و جنبه های محتوایی آن خیلی مهم هستند. از طرف دیگر، اسباب بازی یک محصول اقتصادی و تجاری است که بیشتر در بستر بازار و اقتصاد فرهنگی مورد بررسی قرار می گیرد. مسئله اینجاست که هنوز تصمیم گیری روشنی انجام نشده که کدام وجه از این صنعت برای حاکمیت و دولت اهمیت بیشتری دارد. در تعدادی موارد اسباب بازیها بعنوان کالای فرهنگی شناخته می شوند و در موقعیت های دیگر به مثابه یک کالای لوکس برای خانواده ها و خردسالان درنظر گرفته می شوند.
به نظر می رسد اصلی ترین چالش در تعریف جایگاه این صنعت نهفته است. نیاز است اسباب بازیها بعنوان کالای فرهنگی شناسایی شوند و همانطور که در قسمتهایی مثل کتاب برای تقویت فرهنگ مطالعه سرمایه گذاری و تسهیلات ارایه می شود، اقدامات مشابهی برای توسعه سرانه مصرف اسباب بازی نیز صورت گیرد.
افزایش مصرف اسباب بازی نه فقط می تواند تأثیرات مثبتی در رشد فرهنگی و تربیتی خردسالان داشته باشد، بلکه از نظر اقتصادی نیز به سود بخش خصوصی بوده و موجب تقویت پشتیبانی از تولید داخلی خواهد شد. ازاین رو نگرانی زیادی بابت گردش مالی این صنعت نباید وجود داشته باشد؛ چونکه پشتیبانی از بخش خصوصی دراین خصوص خود قدمی مثبت در جهت تقویت اقتصاد ملی است.
متأسفانه این باور در بین مسئولان به صورت کامل وجود ندارد که اسباب بازیها علاوه بر سرگرمی، می توانند حامل پیام های فرهنگی باشند. گرچه این مساله گاه در صحبت ها مطرح می شود، اما در عمل، رویکرد متفاوتی لحاظ می گردد. برای اسباب بازی ها، همان شرایطی درنظر گرفته می شود که برای خیلی از کالاهای عمومی یا حتی بدتر از آن اعمال می شود.
به عنوان مثال اسباب بازیهای تولید داخل که می توانند نقش فرهنگی داشته باشند، بازهم مشمول پرداخت ارزش افزوده هستند. این در شرایطی است که مصرف کننده امکان پرداخت این ارزش افزوده را به آن صورت ندارد، اما تولیدکننده مکلف به پرداخت آن بابت مواد اولیه و سایر هزینه های تولید است. اگر بتوان اسباب بازی را بعنوان یک کالای فرهنگی شناسایی کرد، تولیدات داخلی این حوزه می توانند از تسهیلات مالی و اقتصادی بیشتری بهره مند شوند، البته مشروط بر این که فقط تولیدات داخلی مشمول این حمایت ها باشند و واردات بی رویه محدود شود.
زمانی که بخواهیم اسباب بازیها را در رسانه ملی مانند تلویزیون تبلیغ نماییم، با آن مانند یک کالای تجاری عادی رفتار می شود. همان گونه که برای تبلیغ نوشابه یا محصولات مشابه اقدام می شود، برای اسباب بازی نیز همین روند دنبال می شود، بدون درنظر گرفتن جنبه فرهنگی آن. در مورد کتاب، قوانین ویژه ای وجود دارد که موجب می شود حوزه بازرگانی برای آن ساده تر باشد؛ اما هیچ کدام از این امتیازات برای اسباب بازی قائل نیستیم.
* متأُفانه طی سالیان اخیر اسباب بازی هایی وارد کشور می شوند که استاندارد لازم را ندارند.
مسئله واردات نیز یک چالش جدی است. در خیلی از بخش ها مانند لوازم خانگی یا خودرو، اگر محصولی مشابه در داخل کشور تولید شود، واردات آن ممنوع می شود. اما این قاعده در مورد اسباب بازیها رعایت نمی گردد. این در شرایطی است که این محصولات دارای بعد فرهنگی قوی هستند و خیلی از موارد وارداتی ممکنست با فرهنگ بومی ما هم خوانی نداشته باشند یا حتی اثرات مخربی بر باورها و سبک زندگی داشته باشند. حتی اگر نمونه مشابهی از این اسباب بازیها در داخل تولید شود، باز هم واردات آن ادامه پیدا می کند.
برای تقویت تولیدکننده داخلی و جذاب کردن فعالیت در عرصه طراحی اسباب بازی و غنی سازی محتوا نیاز است اقدامات جدی تری برای ساماندهی واردات صورت گیرد. حل این چالش می تواند یکی از قدمهای مهم برای تقویت فرهنگ سازی از راه محصولات داخلی باشد.
در سالیان اخیر رقابت با کالاهای خارجی، بخصوص کالاهای چینی، چالش جدی برای صنایع داخلی بوجود آورده است. سیاستی که می توان دراین خصوص اتخاذ نمود، نه بستن کامل مرزها به روی واردات، بلکه اعمال محدودیت های معقول با افزایش تعرفه ها و ارزش گذاری دقیق تر بر کالاها است. این رویکرد می تواند شرایطی را فراهم آورد که قیمت اسباب بازیهای وارداتی در قیاس با تولیدات داخلی بالاتر باشد و تنها محصولاتی وارد شوند که یا مشابه داخلی ندارند یا به صورت کامل برمبنای نیازهای خردسالان و خلاءهای بازار تعریف شده اند.
چنین سیاست هایی نه فقط سبب پشتیبانی از تولیدکنندگان داخلی می شود، بلکه از بسته شدن کارگاه ها، کارخانه ها و بیکاری کارگران این حوزه جلوگیری می کند. متاسفانه طی چند سال گذشته شاهد تعطیلی برخی واحدهای تولیدی بوده ایم که قسمتی از آن ناشی از نبود مدیریت درست در زمینه کنترل واردات و قاچاق کالا بوده است.
یکی از مسایل پراهمیت دیگر، پدیده قاچاق اسباب بازی به کشور است که ضرر مضاعفی به تمام کنشگران این حوزه، شامل واردکنندگان و تولیدکنندگان، وارد می نماید. متاسفانه مبارزه با قاچاق در عرصه اسباب بازی در اولویت قرار ندارد؛ هرچند این کالاها جزو نیازهای فرهنگی و فکری مهمی هستند که مستقیماً با خردسالان و تربیت آنها در ارتباط دارد. درحالی که ممکنست برای واردات رسمی نظارت هایی روی محتوا و کیفیت اجرا شود، متاسفانه در مورد محصولات قاچاق چنین سازوکاری وجود ندارد. این نوع کالاها بدون درنظر گرفتن استانداردهای کیفی وارد کشور می شوند و مستقیماً سلامت جسمی و روانی خردسالان را تهدید می کنند. توجه جدی به این مساله همچون دغدغه هایی است که باید در اولویت سیاستگذاری ها قرار گیرد.
تولیدکنندگان اسباب بازی انتظار دارند مراجع تخصصی و نهادهای مرتبط، مانند انجمن های صنفی، نقش فعال تری ایفا کنند. این انجمن ها می توانند مطالبات صنف را به گوش دولت و نهادهای تصمیم گیر برسانند و تلاش کنند سیاستهای حمایتی مناسبی برای رشد صنعتی ارایه شود. برای مثال در بحث واردات، انجمن های مرتبط در سالیان اخیر همکاری هایی با شورای عالی انقلاب فرهنگی داشته اند تا محدودیت های منطقی برای واردات تدوین شود. هرچند ممنوعیت کامل واردات هدف اصلی آنها نیست، رویه مند کردن و برنامه ریزی مناسب برای کنترل واردات اهمیت ویژه ای دارد تا ضمن توسعه تولید داخلی، از وقوع انحصار مشابه صنعت خودرو نیز جلوگیری شود.
نکته مهم این است که عدم تمرکز مدیریتی در عرصه اسباب بازی یکی از موانع اصلی حل مشکلات این صنعت محسوب می شود. وجود نهادها و متولیان گوناگون سبب سردرگمی شده و از تشکیل یک سیاست واحد و جامع جلوگیری کرده است؛ ازاین رو ضروریست تمهیداتی اندیشیده شود تا تمرکز بیشتری بر این حوزه صورت گیرد و نهادی توانمند بتواند بعنوان مرجع اصلی تصمیم گیری عمل کند.
* آیا شورای نظارت بر اسباب بازی توانسته قدری از این مشکلات را حل کند؟
یکی از مسایل کلیدی در عرصه اسباب بازی، نبود یک نهاد قدرتمند و متمرکز برای مدیریت، حمایت و نظارت بر این صنعت است. شورای نظارت بر اسباب بازی که وظیفه رسیدگی و نظارت بر این حوزه را برعهده دارد، نتوانسته بشکل مؤثری عمل کند. دلیل اصلی این ضعف، کمبود منابع مالی مناسب و نگاهی است که هنوز اهمیت راهبردی این حوزه را به درستی درک نکرده و آنرا در سطحی پایین تر از سایر مسایل فرهنگی و اقتصادی قرار می دهد. هم اکنون، این شورا بیشتر بر محتوای فرهنگی اسباب بازیها متمرکز است، در حالیکه اهمیت اسباب بازی فقط به خردسالان محدود نمی شود و گروههای سنی دیگر، همچون نوجوانان و بزرگسالان، نیز از آن بهره مند می شوند.
متأسفانه بخش صنعتی این حوزه تحت نظر وزارت صنعت، معدن و تجارت (صمت) است که نگاهی بطورکامل تجاری دارد و نگاه فرهنگی به این مساله ندارد. این عدم هم راستایی بین دستگاه ها سبب شده که مسئولیت ها چندپارچه شود و هیچ نهاد مشخصی به صورت جامع توانایی رسیدگی به آنرا نداشته باشد.
به عنوان مثال، واردات اسباب بازی نیازمند تعامل با وزارت اقتصاد و گمرکات است. طراحی و تولید در این زمینه نیازمند مجوز از شورای نظارت است. اما مواردی چون ثبت حقوق مالکیت معنوی یا علایم تجاری هنوز به صورت دقیق تعریف نشده اند. همین کمبودها و سازوکارهای ناقص سبب شده تا تولیدکنندگان داخلی تمایلی به ثبت محصولات خود در سیستم های مربوطه نداشته باشند یا از تسهیلات موجود بهره برداری کافی نکنند.
تجربه نشان داده که هر صنعتی برای رشد نیاز به راهکارهای اختصاصی دارد؛ بخصوص در صنایع فرهنگی مانند صنعت اسباب بازی که تلفیقی از جنبه های محتوا، ساختار، تجارت و نوآوری است. انجمن های فعال در این زمینه تابحال تلاش هایی انجام داده اند؛ همچون ارایه برنامه های دو ساله و پنج ساله به شورای نظارت با هدف تنظیم گری بهتر در بحث واردات، تولید، قاچاق و مالکیت معنوی. اما نبود نهادی واحد که بتواند هماهنگی لازم را به وجود بیاورد، بازهم مسئله اصلی است.
با وجود تمام چالش ها، در طول هشت سال گذشته تلاش هایی ارزشمند برای رشد این صنعت انجام شده است. بازیهای فکری و اسباب بازی به حوزه آموزش و پرورش راه پیدا کرده اند، هرچند که استقبال جدی و سیستماتیکی از جانب این نهاد انجام نشده است. موانعی چون ممنوعیت واردات برخی محصولات یا نبود زیرساخت مناسب سبب شده تا اسباب بازیها نتوانند جایگاه واقعی خویش را در مدارس پیدا کنند.
برای تکمیل شبکه ارزش این صنعت از طراحی تا تولید، توزیع و ترویج پیشنهادهایی مطرح شده که اگر عملیاتی شوند، می توان امید داشت که محصولات طراحی شده ایرانی نه فقط بازار داخلی را تصاحب کنند، بلکه قابلیت رقابت در سطح منطقه ای و بین المللی را نیز داشته باشند. تنها راه رسیدن به این هدف، تشکیل یک سازوکار قدرتمند برای رسیدگی به نیازها و چالش های اختصاصی این حوزه است تا بتواند آنرا به یک صنعت پویا و اثرگذار تبدیل کند.
منبع: لباس دونی
این مطلب لباسدونی را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب