رضایی مطرح كرد؛
تفاوت میان ورزشکاران و بازی سازان چیست؟
لباس دونی: به گزارش لباس دونی، یک بازی ساز می گوید بازی سازانی در جشنواره های بین المللی خوش می درخشند و جوایز مختلف کسب می کنند، باید هم رده ورزشکاران صاحبان مدال تشویق شوند.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب_ زینب رازدشت: صنعت گیم در مقطعی از زمان بهترین روزهای خویش را می گذراند و بازی سازان داخلی با امید به آینده بازی های خویش را تولید و روانه بازار می کردند. بعد از گذشت سال ها این صنعت روند نزولی را طی می کند و عدم توجه به بازیسازان یکی از علل سپری شدن این روند کاهشی است. این موضوعات سبب شد تا طی یکی دوسال اخیر شاهد مهاجرت خیلی از بازیسازان داخلی باشیم.
این بخشی از صحبت های مهرداد رضایی بازی ساز داخلی کشور است که همه امکانات را برای رفتن به خارج از کشور را دارد، اما عشق به کشور سبب گشته است تا ماندن و سختی را انتخاب نماید و برای فرزندان این کشور بازی بسازد.
او در جشنواره های مختلف بین المللی مقام های بسیاری کسب کرده است، اما تا کنون خبری از جوایز وی در رسانه های داخلی کشور منتشر نشده است. تا این که خبرگزاری مهر به واسطه روابط عمومی بنیاد ملی بازی های کامپیوتری به این بازی ساز رسید تا گفت و گویی با وی در این رابطه داشته باشد.
آن چه از نظر می گذرانید، حاصل گفت و گوی ما با رضایی است.
* ابتدا به صورت خلاصه از برخی دستاوردهای تان در سطح بین الملل و در حوزه گیم برای مان بفرمائید؟
ساخت بازی کامپیوتری Datswer (سینماتیک ادونچر پلتفورمر) برای سه پلتفورم Android، iOS، Windows و انتشار یافته در App store، Google Play، Steam (برنامه نویس / طراح و نویسنده / انیمیشن و کلیه ی کارهای هنری) ۲۰۱۵، راهیابی بازی Datswer به کنفرانس بازی سازان GDCسانفرانسیکو ۲۰۱۶، ساخت بازی "آناهیتا " برای پلتفورم های گوشی و دسکتاپ. معرفی شده به فستیوال IGN. و خرید امتیاز کل بازی توسط شرکت Clickteam در فرانسه. ( برنامه نویس / طراح و نویسنده / انیمیشن و کلیه ی کارهای هنری) ۲۰۱۷، نامزد بهترین داستان و بهترین بازی ماجرایی سال در فستیوال بازی های کامپیوتری تهران برای بازی آناهیتا ۲۰۱۷، جایزه ی بهترین بازی از نگاه مردم در TGC سال ۲۰۱۸ برای بازی آناهیتا و نامزد بهترین بازی موبایل از نگاه بصری، منتخب فستیوال Indie game prize و indie game fest برای بازی آناهیتا، برنده بهترین بازی موبایل از فستیوال گیم کانکشن ۲۰۲۰ اروپا برای بازی Just Take Your Left، برنده بهترین بازی کژوال از فستیوال گیم کانکشن ۲۰۲۰ اروپا برای بازی Just Take Your Left، برنده ی بهترین بازی ماجرایی از فستیوال وب و موبایل ایران ۲۰۲۱ اروپا برای بازی Just Take Your Left، نامزد بهترین انیمیشن از فستیوال Aggie Awards ۲۰۲۰ اروپا برای بازی Just Take Your Left، نامزد بهترین بازی موبایل از فستیوالBIG آمریکای لاتین ۲۰۲۱ اروپا برای بازی Just Take Your Left، نامزد بهترین گیم از فستیوال استیم لهستان ۲۰۲۱ اروپا برای بازی Just Take Your Left، نامزد بهترین انیمیشن از فستیوال آنفولد لوس انجلس - کالیفرنیا آمریکا ۲۰۲۱ برای بازی Just Take Your Left، نایب قهرمان و دیپلم افتخار بهترین آرت و انیمیشن. اسکاتیش گیم آوارد – اسکاتلند ۲۰۲۲ برای بازی Just Take Your Left، برنده بهترین بازی ماه می در فستیوال GDWC – فنلالند ۲۰۲۳ برای بازی Just Take Your Left، فینالیست نهایی در فستیوال GDWC دردو بخش "بهترین بازی موبایل" و بهترین "هابی گیم" – فنلالند ۲۰۲۳ برای بازی Just Take Your Left، نامزد "بهترین گیم" از فستیوالYunza Game Festival آمریکای جنوبی - پرو - ۲۰۲۳ اروپا برای بازی Just Take Your Left و نامزد “بهترین استودیو بازی سازی مستقل” Pershaland از فستیوال Mobile Game Awards لندن – بفتا برای بازی Fake Emperors، - ۲۰۲۳ همچون بعضی از دستاوردهایم در سطح بین الملل به حساب می آید.
* شما در سطح بین الملل جوایز مختلفی را کسب کرده اید. در داخل کشور تا چه اندازه مورد حمایت قرار گرفته اید؟
عملاً هیچ حمایتی صورت نگرفته است و در این مورد بسیار گله مندم؛ چونکه من و همکارانم بازی های مختلفی می سازیم و در جشنواره های بین المللی جوایزی را کسب می نماییم، اما متأسفانه هیچ بازخوردی در داخل کشور شاهد نیستیم، درحالی که اگر یک ورزشکار در مسابقات جوایزی کسب کند، آنقدر از نهادهای مختلف تشویقی دریافت می کند و در صداوسیما برایش تبلیغ می شود که حد از نصاب هم می گذرد. اما ما هیچ زمانی چنین حمایت هایی را از ارگان های مختلف شاهد نبودیم. تا کنون بیشتر از ۱۷ بار پرچم ایران را در دنیا بالا برده ام؛ از توکیو تا آمریکای لاتین. در صفحات شخصی مجازی ام دائماً بنیاد ملی بازی های کامپیوتری را «منشن» کردم، اما دریغ از یک خسته نباشید و یا تشویق.
متأسفانه بازی های کامپیوتری در ایران جا نیفتاده است. یک تکواندوکار بعد از دریافت جایزه اش در مسابقات، جوایز مختلفی را از ارگان ها و نهادها می گیرد و خستگی از تنش در می رود، چرا باید میان بازیسازان و ورزشکاران به صورت چشم گیر اینچنین تبعیض وجود داشته باشد؟ آنها از زور و بازوی خود استفاده می نمایند و من از فکر و ایده ام بهره مند می شوم. چرا اینچنین تفاوت بسیار است؟
ورزشکاران به اندازه کافی تشویق می شوند و این درحالی است که ما اصلاً دیده نمی شویم. در جشنواره هایی که نامزد یا برگزیده شدم، شرکتهای قدرتمندی همچون آمازون و نتفلیکس در شاخه های دیگر آن قرار داشت که این امری اعجاب انگیز است. اما آنقدر در داخل از کشور مورد بی اعتنایی قرار گرفتم و مسؤلان به آسانی از این مورد گذشتند که فقط یک علامت سوال برای من باقی ماند.
اگر با همین فرمان در صنعت گیم حرکت نماییم، خیلی از بازی سازان داخلی این صنعت را رها می کنند و جایی می روند که حداقل قانونی برای دزدیده نشدن زحمات شأن وجود دارد سال قبل در جشنواره BIG برزیل پذیرفته شدم و نامزد دو بخش "بهترین بازی موبایل" و "بهترین بازی از نگاه مخاطب" شدم و از بنیاد ملی بازی های کامپیوتری درخواست کردم تا در قسمت جایزه رای مردمی، برایم رای جمع کنند که آنها در پاسخ گفتند "ان شا الله برنده می شوی" درحالی که با انشالله و ماشالله کار پیش نمی رود و این امر نیازمند یک برنامه ریزی مناسب از جانب نهاد متولی صنعت گیم است. در نهایت برگزیده بخش رای مردمی جشنواره برزیل با چیزی حدود سیصد رای توانست جایزه را نصیب خود کند و من همه رای های جمع کرده ام، چیزی بالغ بر ۲۴ رای شد.
این اتفاق در هر کجای دنیا که رخ می دهد، همه ارگان ها بسیج می شود تا برای بازیساز رای جمع کند تا بتواند پرچم کشور را بالا ببرد. یعنی آنقدر تبلیغ می کنند که بازیساز بتواند به رای مورد نظر برسد این درحالی است که چنین موضوعی هیچ زمانی در کشور ما رخ نمی دهد. به نظر می آید بنیاد ملی بازی های کامپیوتری خواب است و نمی دانم مقرر است چه زمانی بیدار شود و از بازیسازان داخلی حمایت کند.
دیگر بعنوان بازیساز نمی دانم باید چه کاری برای کشورم انجام دهم؛ بیشتر از ۱۷ بار تنها برای یک بازی پرچم کشورم را بالا بردم و هیچ تشویق و حمایتی از داخل کشور شاهد نبودم؛ گاهی اوقات فکر می کنم عمداً این کار را می کنند تا کشور را ترک کنم. کاری که برای من با عنایت به پیشنهادهای بسیاری که از کشورهای مختلف می شود، بسیار ساده است. واقعاً مسؤلان منتظر چنین چیزی هستند؟ از همین تریبون مهر جواب می خواهم.
* حضور بازیسازان داخلی در جشنواره های بین المللی و کسب جوایز، تا چه اندازه می تواند در شناساندن صنعت گیم به دنیا تاثیر داشته باشد؟
مسلماً تاثیر بسزایی دارد. هم اکنون نام شرکت من Pershaland در جشنواره موبایل انگلیس وجود دارد در کنار غول هایی که پیشنهاد می کنم بروید در صفحه شخصی مجازی ام مشاهده کنید، وقتی من آنجا باشم اساسا نگاه ها همه به سمت صنعت گیم کشور می آید که در کشورمان چه خبر است و چه کارهای انجام می دهیم. اما متأسفانه به علت عدم همکاری دولت با من، تا حالا که این خبر چاپ می شود نتوانستم ویزا برای حضور در این جشنواره بگیرم. چونکه دریافت ویزا برای سفر به انگلستان کار ساده ای نیست، این درحالی است که می توانم با حمایت های مسؤلان کشور ویزا را دریافت کنم و حداقل در این جشنواره حضور پیدا کنم و همان جا ایران را معرفی کنم و در مورد صنعت گیم اینجا برای حاضران صحبت کنم، می توانستم نماینده کشورم باشم و حتی از محصولات دیگر همکارانم صحبت کنم. خودتان مشاهده کنید این امر چقدر می تواند در ارتقای صنعت گیم کشور تأثیرگذار باشد.
تا کنون مجوز ورود حضور در ده ها جشنواره ها برایم آمده است، اما متأسفانه راهی برای حضور در آنها را ندارم. در این شرایط تنها به صورت آنلاین می توانم در جشنواره حضور داشته باشم که تفاوتش با حضور واقعی غیرقابل قیاس است.
برای مثال نمایشگاه «TGC» که دو سال در کشورمان برگزار شد و در یکی از دوره هایش بازی «آناهیتا» که همچون بازی هایم بود در آن جایزه ی مردمی را دریافت کردم، به تهران آمدم و در آن حضور یافتم و توانستم با مهمانان بین المللی رایزنی های لازم را داشته باشم. در همین صحبت ها و رایزنی ها متوجه شدم که آنها چقدر مشتاق هستند که در مورد گیم ایران بشنوند و بدانند.
دیگر بعنوان بازیساز نمی دانم باید چه کاری برای کشورم انجام دهم؛ بیشتر از ۱۷ بار تنها برای یک بازی پرچم کشورم را بالا بردم و هیچ تشویق و حمایتی از داخل کشور شاهد نبودم؛ گاهی اوقات فکر می کنم عمداً این کار را می کنند تا کشور را ترک کنم متأُسفانه چیزی بعنوان بازی سازی در ایران تعریف نشده است. بگذارید یک مثال برای شما بزنم؛ یک سبزی فروش می داند تا آخر وقت چه مقدار از سبزی هایش را می فروشد و همچنین نانوا یا میوه فروش یا غیره اما یک بازی ساز بعد از ساخت بازی اش، اول بدبختی و استرس هایش شروع می شود که آیا می تواند به فروش لازم برسد؟ آیا هزینه های چند ماهه یا حتی چند ساله اش بر می گردد؟ به غیر از موبایل آن هم فقط اندروید به کدام پلت فرم دیگری می تواند اتکا کند در صورتی که هیچ قانون کپی رایتی در کشور وجود ندارد و ده ها سوال دیگه از این دست است. این امر به آسانی نشان می دهد، فروش سبزی در کشور تعریف شده است، اما بازی سازی خیر. حالا به من بفرمائید چه کسی مدعی جا انداختن آن است؟ اساسا بنیاد بازی های کامپیوتری می تواند در این حوزه تاثیر گذار باشد، اما آیا موفق بوده است؟ پاسخ من خیر است.
هم حالا شرکت من Pershaland نامزد "بهترین استودیو مستقل گیم" در Mobile game award لندن است که حدود دو هفته دیگر در بفتا برگزار می گردد. شاید باور نکنید اما به آنها اعلام کردم شرکت من بالای ۵ نفر است؛ درحالیکه یک نفر بیشتر نیستم، چونکه گزینه زیر پنج نفر اصلاً نداشت. الان هم آنها نمی دانند که من تک نفره هستم. حالا شما تصور کنید هر جای دنیا بودم برای من چه کارهایی انجام می دادند؟
سال گذشته با من تماس گرفتند و عنوان کردند رئیس بنیاد می خواهد از شرکت شما بازدید کند. بنظر شما چه پاسخی به آنها دادم؟ گفتم یک نفر بیشتر نیستم. با یک کامپیوتر ۱۰ سال پیش که برنامه گیم سازیونیتی را هم اجرا نمی کند، کار می کنم. سپس سکوت کرد و در نهایت خداحافظ. یعنی چون دفتر ندارم حمایتی هم دریافت نخواهم کرد، یعنی حمایت ما از افراد دیگر با شرکتهای متراژ بالاست نه شما.
بنابراین در جایی زندگی می نماییم که بازی سازی تعریف نشده است و حمایت هم نمی گردد. همینطور بازی از چندین سانسور رد می شود و زمانی که افتخار هم برای شأن بیاورم، برای بازی رای جمع نمی کنند!. حالا خودتان حساب کنید برای ساخت بازی بعدی تا چه اندار باید به خودت انرژی مثبت بدهی و روی خودت کار کنی تا خستگی قبلی که برای هیچکس مهم نبوده است، برطرف شود.
* علاوه بر تسهیل کردن حضور شما در مجامع بین المللی برای دریافت جوایزتان، چه انتظاری از مسؤلان و متولیان امر دارید؟
بنظرم تسهیل کردن حضورم در جشنواره هایی که انتخاب شدم و معرفی صنعت گیم ایران به دنیا، برای مسؤلان کار بسیار آسانی است. همه اینها احتیاج به یک همت است که من بعنوان نماینده کشور در این مجامع حضور یابم و از صنعت گیم کشورم صحبت کنم. همین اندازه که بدانند من از ایران هستم و یک بازی ساز ایرانی توانسته نامزد فستیوال های مطرح گردیده است کافیست. به واسطه این رایزنی هاست که آنها هم تحریم ها را کمتر و کمتر می کنند. برای مثال گوگل شاید به چشم دیگه ای ایران را ببیند و حداقل تحریم های تبدیل بازی به اندروید را بردارد.
در صفحه شخصی ام دائماً مطرح می کنم که من یک بازی ساز ایرانی هستم و یک ایرانی ام. باید دنیا بداند که ما حرفی برای گفتن داریم. تا جایی که بتوانم و وضعیت مالی ام مناسب باشد، در جشنواره های بین المللی حضور می یابم، اما در بعضی کشورها به علت عدم دریافت ویزا نمی توانم حضور داشته باشم.
بسیاری از اطرافیانم بارها به من گفته اند که مهاجرت کنم و من با وجود آنکه شرایط مهاجرت را دارم، اما هنوز کشورم را برگزیده ام تا بمانم و به کشورم خدمت کنم چه در زمینه ی تدریس و چه معرفی گیم ایران به دنیا. البته نمی دانم تا چه اندازه دیگر می توانم دوام بیارم، چونکه بازی هایی که می سازم تمام وقت و زندگی من را گرفته است.
* و همین بی توجهی ها و عدم حمایت ها سبب شده تا آمار مهاجرت بازیسازان روز به روز در کشور بیشتر شود…
بله دقیقا همچنین است. امروز خیلی از دوستانم دیگر بازی نمی سازند، چونکه معتقدند ایران برای شأن ارزشی قائل نیست. آنهایی که می توانند تحریم را دور بزنند فعلا سرپا هستند. منظورم بازیسازهایی است که در مارکت های خارج، بازی را منتشر می کنند که البته تعدادشان اندک است؛ چونکه بارگذاری بازی در سایت های بین المللی همچون Steam کار بسیار سختی است و نهایتا باید متوسل به ناشران خارجی شوند. مگر آنکه بازی را مجانی بخواهند بارگذاری کنند که آن هم داستان دیگری است.
* چرا بازی سازان داخلی، بازی ها را در سایت های ایرانی بارگذاری نمی کنند؟
ما در ایران مارکت گیم کم داریم که ویژه موبایل است و آن هم فقط اندروید، البته برای نسخه دسکتاپ هم داریم که فکر نمی کنم با وجود عدم کپی رایت برای بازی های PC بتوان به شکل جدی به آن نگاه کرد. یعنی بازی سازان ایرانی باید تلاشش را داشته باشد تا فقط برای گوشی بسازند و آن هم برای نسخه اندروید.
این درحالیست که خیلی از بازی سازان دوست دارند برای سیستم های پی سی (PC) بازی بسازند، چونکه بسیار دست بازی ساز برای خلاقیت و تست نهایی بازتر است، اما به علت عدم قانون کپی رایت که عرض کردم، نمی توان برای دسکتاپ داخل ایران بازی ساخت.
امروز بازی را می سازیم، چند دقیقه بعد آنرا به سادگی میتوان در سایت ها دانلود کرد و هیچ قانون کپی رایتی هم در این حوزه وجود ندارد و بازی ها به سادگی قاچاق می شوند. اما اگر بازی برای نسخه اندروید ساخته شود، میتوان تاحدودی مطمئن بود، چونکه با امکان گذاشتن پرداخت درون برنامه می گذاریم بازیساز می تواند تا حدودی خیالش راحت باشد. البته تا حدودی...
اما در دنیا طور دیگری است. اغلب بازی ها در ابتدا برای پلت فرم های پی سی(PC)، مکینتاش و کنسول ها ایجاد می شود، سپس در صورت موفقیت بازی و فروش مناسب، نسخه گوشی آن منتشر می شود. البته خیلی از بازی ها هم از همان ابتدا برای موبایل طراحی می شود و قالب اصلی آن روی این پلت فرم است. آنجا قانون کپی رایت وجود دارد و در صورت تخلف، مجرم راهی زندان می شود. متأسفانه ما در کشورمان از چنین قانونی محروم هستیم. بارها به شخصه شاهد بودم که بازی من به سهولت در سایت های داخلی قابل دانلود است. همه این عوامل دست به دست هم می دهند تا روز به روز تعداد بازیسازان در کشور کمتر شوند.
وضعیت آینده صنعت گیم کشور را چطور پیشبینی می کنید؟
به شخصه نزدیک به هشت سال است که در حوزه گیم فعالیت می کنم و قبل از آن در صنعت انیمیشن فعالیت می کردم و می کنم. برخی از بازی سازان در همین کشورمان برای خارج از کشور بازی می سازند، چونکه حق الزحمه آنطرف، برای بازی ساز صرفه اقتصادی دارد.
گاهی اوقات یک بازی ساز مهارت همه بخش های ساخت یک بازی را ندارد، بنابراین از نیروهای مختلف کمک می گیرد و در نهایت هزینه اش بالا می رود. از این جهت این مدل هم چندان نمی تواند برای بازی ساز صرفه اقتصادی داشته باشد.
به جرأت می توانم بگویم در اغلب موارد هزینه ای که بازی ساز مستقل برای بازی اش انجام می دهد، بازگشت سرمایه ندارد. اگر هم بتواند برای بازی اش تبلیغ کند، هزینه های تبلیغ آنقدر بالاست که از عهده آن نمی تواند بر بیاید. برای مثال در حوزه کتاب شاهد می باشیم کتابی که تألیف یا ترجمه می شود، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی حداقل چند نسخه از آنرا خریداری می کند، اما در صنعت گیم شاهد چنین موضوع هایی نیستیم.
بسیاری از اطرافیانم بارها به من گفته اند که مهاجرت کنم و من با وجود آنکه شرایط مهاجرت را دارم، اما هنوز کشورم را برگزیده ام تا بمانم و به کشورم خدمت کنم چه در زمینه ی تدریس و چه معرفی گیم ایران به دنیا. البته نمی دانم تا چه اندازه دیگر می توانم دوام بیارم، چونکه بازی هایی که می سازم تمام وقت و زندگی من را گرفته است
البته سالهاست بخشی بعنوان همگرا در بنیاد ملی بازی سازی شکل گرفته است که به قدری نامه نگاری و روند آند کند است که عملاً برای من که یکی که فستیوال های خارج فرصت یک ماهه برای حضور من می دهند، ندارد. همینطور وامی که به بازی سازان عرضه می شود، میزان قسط آن بالاست و یک بازی ساز نوپایی که وارد صنعت شده است، نمی تواند از عهده قسط های وام بر بیاید. این بخش همگرا رتبه بندی هم دارد که من هنوز پس از این همه فعالیت هنوز در رتبه ی دوم هستم. در نهایت بخش همگرا احتیاج به یک نگاه جدید دارد. با این سیستم هیچ دردی از بازیساز دوا نمی گردد.
* به نظر شما یک بازی ساز نوپا چگونه می تواند در شرایط امروز صنعت گیم کشور دوام بیاورد؟
بازی ساز نو پا در ابتدا باید از جیب خود خرج کند. پیشنهاد من اینست که اصلاً سراغ پروژه های سنگین نروند. چیزی در حد پروتوتایپ بسازند یا کژوال گیم یا هایپر کژوال. پروژه های سنگین در ابتدا ۹۹ درصد محکوم به شکست هستند. ازاین رو بازیساز باید حد خودش را بشناسد، اما پس از آنکه خودی نشان داد، باید ارگانی همچون بنیاد ملی بازی های کامپیوتری از او حمایت کند. اینجاست که بنیاد در چارچوب همگرای فعلی قبل از پشتیبانی از او می پرسد چند بازی را ساخته ای؟ یا چند جایزه دریافت کرده ای؟ و اگر همه پاسخ ها منفی باشد، خودتان حدس بزنید چه اتفاقی می افتد.
یک مورد جالب از همگرا عرض کنم که برای من بازیساز بعد از سال ها پیامک شرکت در کلاس های بازی سازی تابستانه و.. ارسال می شود. واقعاً تعجب می کنم که من چه نیازی به این دوره دارم. اساسا همکاران من هم متوجه این مورد عجیب شدند. جایی که باید همگرا خودش را در معنای واقعی "حمایت" نشان بدهد در سکوت فرو می رود. جایی که بحث تبلیغ خودش مطرح می شود، از چیزی کم نمی گذارد. برگردیم سر بازی سازهای نوپا… به صورت ۱۰۰ درصد، بازی ساز در نخستین بازی اش شکست می خورد و این قانون بازی سازی در همه نقاط دنیاست.
بازیسازهای بازی معروف Angry birds بالای ۵۰ مرتبه شکست خوردند و به نقطه ای رسیده بودند که شرکت را جمع کنند تا این که به ذهن یکی از اعضای این بازی رسید و گفتند بعنوان آخرین شانس این را هم تست کنند که نتیجه اش رو خودتان می دانید. البته این بازی هم از روی یک بازی ساده فلش ساخته شده است که الان عنوانش را در ذهن ندارم.
* و حرف ناگفته … ؟
همان بهایی که به ورزشکاران و دیگر مدال آوران رشته های دیگر می دهند، به بازی سازان صاحب جوایز بین المللی هم داده شود. در داخل کشور باید دستاوردهای بازیسازان رسانه ای شود.
رسانه های داخل کشور آنقدر باید به این حوزه بپردازند و تبلیغ کنند که نگاه رسانه های خارجی را به خودشان معطوف کنند. زمانی که ما خودمان هیچ کاری برای این افراد نمی نماییم چه انتظاری داریم که در دنیا دیده شویم؟ من بازی ساز برای رسیدن به چنین جایگاهی سختی های بسیاری کشیده ام. بازی سازان داخلی کشور نیازمند حمایت های ویژه ای هستند.
رقابت با افرادی و گروههای بازی سازی در دنیا که هم و غم شأن و بودجه های شأن را میلیاردی و دلاری بر صنعت گیم کشورشان گذاشته اند، خیلی سخت است. رسیدن به نامزدی در چنین جشنواره هایی آسان نیست. همین حالا در فستیوالی که عرض کردم رقیب هایم را مشاهده کنید، متوجه همه موارد خواهید شد. اگر با همین فرمان در صنعت گیم حرکت نماییم، خیلی از بازی سازان داخلی این صنعت را رها می کنند و جایی می روند که حداقل قانونی برای دزدیده نشدن زحمات شأن وجود دارد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب