بنفشه ی آفریقایی و دیدن قصه های مطرح نشده
به گزارش لباس دونی «بنفشه‌ی آفریقایی» به علت قصه‌ی تازه و جالبی كه تعریف می كند و بی شباهتی اش به سینمای گیشه و تكرارنكردن مداوم تولیدات سینمای ایران، فیلم قابل دفاعی است كه بعد از مدت ها مخاطب را به دیدن قصه ای دعوت می كند كه پیش از این مطرح نشده است.
فیلم سینمایی بنفشه آفریقایی به کارگردانی مونا زندی حقیقی، نویسندگی حمیدرضا بابابیگی و تهیه کنندگی علیرضا شجاع نوری محصول سال ۱۳۹۶ است که در سی وهفتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد؛ بنفشه‌ی آفریقایی دومین فیلم بلند مونا زندی حقیقی پس از فیلم عصر جمعه در دهه هشتاد است که از ۱۱ شهریور ۱۳۹۹ به اکران آنلاین درآمده است.
فیلم، داستان زنی میانسال، به نام شکوه (با بازی فاطمه معتمد آریا) را روایت می کند که همراه با همسر دوم خود رضا (با بازی سعید آقاخانی) زندگی می کند اما وقتی متوجه می شود فرزندانش همسر سابقش فریدون (با بازی رضا بابک) را به یک آسایشگاه فرستاده اند و او وضع خوبی ندارد، تصمیم می گیرد او را به خانه اش بیاورد و از او نگهداری کند. این دلسوزی انسان دوستانه در ادامه اتفاقات دیگری را رقم می زند که از خلال آن فیلم تلاش می کند خاطرات و حقایقی کوچک از گذشته را به تصویر بکشد.
این عبارت خاطرات و حقایق کوچک، البته نکته قابل تاملی است چونکه داستان و قصه در توضیح گذشته و چرایی رفتارهای روز گذشته و امروز اطلاعات زیادی را به دست نمی دهند و بطور قطع این یکی از ایرادات فیلم است، موضوعی که به رغم تمام درخشندگی داستان و اثر، نوعی از ابهام و گنگ بودن در روایت را شکل می دهد؛ تا انتهای فیلم نمی دانیم چرا شکوه از همسرش رضا جدا شده است، همچنان که نمی دانیم چرا احتیاج به انجام فداکاری این چنین بزرگ را احساس می کند که همسر سابقش را برای تیمار به خانه همسر دومش بیاورد، همچون سوالات مهمی است که متاسفانه داستان جوابی برای آن ندارد.
داستانی زنانه با بازی رنگ ها
یکی از نقاط قوت درخور فیلم بازی درخشان هر سه بازیگر اصلی (مثلث عشقی داستان) فاطمه معتمدآریا، رضا بابک و سعید آقاخانی است؛ معتمدآریا که در این فیلم محور داستان است و اساسا قصه حول محور گذشته و امروز او می چرخد، همچون بسیاری دیگر از نقش هایش بازی تمام و کمالی را از خود به نمایش می گذارد. البته که در درخشش نقش و بازی معتمدآریا علاوه بر قدرت و توانایی وی در پیاده کردن هر نقش (برخی معتقدند نقش وی در این فیلم تکرار کلیشه نقش های دیگرش از زنی سختی کشیده است)، دو بازیگر مقابل وی یعنی رضا بابک و سعیدآقاخانی هم تأثیر عمده ای دارند؛ و این نگاه تا جایی پیش رفته که برخی معتقدند در حقیقت در مرکز داستان بودن معتمدآریا ظاهر داستان است و در اصل آنکه در این میانه محور است نقش رضاست و سعید آقاخانی.
آنچه در مورد بنفشه آفریقایی بیشتر از بیش برجسته و قابل تامل هست، فضای قصه و داستان فیلم است که با یک موسیقی خوب (اثر پیمان یزدانیان) ترکیب می شود تا قصه اش را برای مخاطب روایت کند. بی گمان فضای سرسبز شمال و آرامش حیاط سرسبزی که شکوه در آن رنگرزی می کند از جذابیت های بصری این قصه است که تلاش می کند در فضایی رومانتیک که با داستان های حاشیه ای دراماتیک ترکیب می شوند (جریان آتش گرفتن اتاق یا ناپدیدشدن دختری که شکوه با او دردودل می کند) قصه ای انسانی را برای مخاطب به تصویر بکشد.
بی شک کارگردانی مونا زندی حقیقی قابل تقدیر است چونکه به رغم فضای غم در داستان، همواره حسی از شاعرانگی و زندگی با واسطه‌ی رنگ ها در این فیلم جریان دارد؛ داستانی زنانه که شخصیت های برجسته‌ی آن زنان هستند (کارگردان و نقش اول) و قصه ای ملایم با بازی رنگ ها را در فضایی آرام مطرح می کنند. خانه محل ساخت فیلم هم از آن لوکیشن هایی است که روح دارد و احساسی از زندگی و گذشته را منتقل می سازد؛ خانه ای که در حقیقت چیزی بیشتر از یک مخروبه نبوده و با تلاش چندماهه عوامل فیلم به محلی که در داستان می بینیم بدل شده است.
در نهایت بنفشه‌ی آفریقایی به علت قصه‌ی تازه و جالبی که تعریف می کند و بی شباهتی اش به سینمای گیشه و تکرارنکردن مداوم تولیدات سینمای ایران فیلم قابل دفاعی است که بعد از مدت ها مخاطب را به دیدن قصه ای دعوت می کند که پیش از این مطرح نشده است. قصه ای که باآنکه ضعف هایی قابل نقد دارد؛ بازی های روانی دارد که به برقراری ارتباط بیننده و داستان کمک می کنند.
یکی دیگر از نقاط قوت فیلم حضور رضا بابک با بازی روان و صمیمی همیشگی اش است آن هم در حالیکه حدود یک دهه از سینما دورشده یا به حاشیه رانده شده بود؛ بابک در حالی در این فیلم نقش آفرینی می کند که پیش تر و یک دهه قبل در فیلم دعوت (ابراهیم حاتمی کیا، ۱۳۸۷) حضور یافته بود.
منبع: lebasdooni.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب