یك اتفاق خطرناك در سینما
به گزارش لباس دونی یادداشت روز علیرضا بهرامی
اختلاف نظر جدال انگیزی كه این روزها درباره ی اولویت توجه به جشنواره های فیلم غرب یا شرق جهان شكل گرفته، هم از این منظر خطرناك می باشد كه نوعی دوقطبی قابل تقویت را می تواند دامن بزند، هم این خطر را گوشزد می كند كه مبادا مبانی امتحان پس داده و به شكلی خسارت زا، مبنای تصمیم گیری ها در حوزه ی سینمای كشور قرار گیرد.
ماجرا از آنجا نمود یافت كه رئیس جدید سازمان سینمایی، احراز جایزه از جشنواره ی فیلم شانگهای را به دبیر جشنواره ی جهانی فیلم فجر كه كارگردان فیلم برگزیده در شانگهای بوده است، با صدور اطلاعیه ای رسمی، تبریك گفت. به دنبال این پیام، دو نفر از دست اندركاران فعالیت های بین الملل سینمای كشور كه با جشنواره ی جهانی فجر هم همكاری رسمی دارند، در اظهار نظرهایی، به تمجید از لزوم توجه به جشنواره های كشورهای مشرق زمین كه بنا بر تاكید پیام رئیس سازمان سینمایی، اشتراك های فرهنگی بیشتری با ما دارند، پرداخته، تاكید نمودند كه این توجه را باید جایگزین توجه به حضور در جشنواره های مغرب زمین نماییم.
البته چندی بعد، یكی از پخش كنندگان فعال سینمای ایران در جهان، با انتشار متنی، نه تنها به نقد این نگاه پرداخت، بلكه دبیری یك كارگردان فعال را همزمان با فیلمسازی، در جشنواره ی جهانی فیلم فجر، زیر سؤال برد و آنرا امری شائبه برانگیز توصیف كرد.
از این بگذریم كه آیا رئیس سازمان سینمایی مقرر است برای هر جایزه ی بین المللی برای هر فیلمسازی از كشورمان پیام تبریك صادر كند؟ و آیا هر پیامی كه صادر شود، مانند پیام مورد اشاره، سند حقانیت یك نگاه و یك طیف فكری در سینمای ایران خواهد بود؟
از این هم بگذریم كه آیا اظهار نظر افرادی كه ذی نفع مبحث یا همكار با یك طرف ماجرا هستند، به علت همین همكاری اقتصادی – فرهنگی، اساسا قابل اتكاء و وثوق است؟
با دو مساله ی حادتر مواجه هستیم؛ یكی این كه فرض نماییم، در رقابت انتخابات ریاست جمهوری، كاندیدای رقیبِ رئیس جمهور فعلی برنده شده بود، در نتیجه، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و رئیس سازمان سینمایی بسیار متفاوتی حالا بر مسند عالی سینمای ایران نشسته بودند، آیا همین حرف را نمی زدند كه ما به جای توجه به «غرب»، باید به «شرق» و حتا منطقه دقت كنیم كه ایدئولوژیك تر است؟
نكته در اینجاست كه عموم هنرمندان كشور، ازجمله هنرمندان سینما، در انتخابات ریاست جمهوری، به یاری شتافتند كه آن تفكر در فضای فرهنگی كشور حاكم نشود. رئیس جمهور محترم هم بی گمان، با یاری همین گرایش سینماگران، بر مسند عالی مدیریت اجرایی كشور قرار گرفت. حال آیا رواست كه بدون برنده شدن كاندیدای جناح فكری مقابل، تفكر آنها مبنای كار قرار گیرد؟
اگر این تفكر مبنا باشد، باید به این نتیجه برسیم كه جمهوری اسلامی ایران اصلا نباید به برجام روی خوش نشان می داد، الان باید از امضای معاهده ی برجام ابراز پشیمانی نماییم، وزیر امور خارجه ی كشورمان هم نه تنها نباید بگوید كه اگر به چند سال قبل برگردیم، باز هم معاهده ی برجام را امضاء می كنم، بلكه در شرایط تحریم جدید، اصلا الان نباید در مسافرت نیویورك برای حضور در مقر سازمان ملل باشد.
ما حتا در فوتبال و والیبال هم چنین تصمیمی نگرفتیم كه عرصه های جهانی كشورهای غربی، حتا ایالات متحده ی آمریكا، را ترك نماییم و تنها به عرصه های آسیایی و خاورمیانه بیاندیشیم.
درواقع، نكته ی دیگر همین است كه چنین تفكری، بارها و بارها توسط مسنددارانی، امتحان خویش را پس داده و در دنیای مناسبات كنونی، مبنا قراردادن چنین تفكری در تصمیم گیری های احتمالی آینده، چیزی جز واپس گرایی و آزموده را به خطا آزمودن نیست.
به راستی آیا ما از حضور یافتن كارگردان ایرانی بر صحنه ی جایزه ی اسكار ضرر كردیم؟ یا حتا در دور دیگر، با حضور نیافتنش بر صحنه ی جایزه ی اسكار، حرف و مطالبه های ملی و حتا ایدئولوژیكمان را بیشتر به گوش جهانیان رساندیم، یا با یك بیانیه ی دیپلماتیك رسمی به چنین مهمی می توانستیم نایل شویم؟ عجیب است كه بخواهیم قدرت دیپلماسی فرهنگی خودمان را تضعیف نماییم و هم لزوم های پیشرفت در مدیوم های مدرن را نادیده بگیریم.
در انتها دو پرسش باقی می ماند:
- آیا نگاه و عقیده ی رئیس سازمان سینمایی، واقعا همانی است كه از آن پیام تبریك برداشت شد؟
- بر فرض این كه چنین اظهار نظری در پیام صادرشده، نوعی تقویت دوقطبی سازی را در فضای سینمایی كشور دامن زده باشد، آیا اگر زمان به قبل برگردد، رئیس سازمان سینمایی باز به انتشار چنین پیامی مبادرت می ورزد؟
منبع: لباس دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب