نقدی بر وضعیت اهالی فرهنگ و هنر در دوران كرونا
لباس دونی: حسین هاشم پور در یادداشتی، به نقد وضعیت اهالی فرهنگ و هنر در دوران همه گیری ویروس كرونا و نحوه مدیریت مواجهه با این وضعیت دشوار پرداخته است.
به گزارش لباس دونی به نقل از ایسنا، در بخش هایی از یادداشت این روزنامه نگار و کارشناس فرهنگ و هنر آمده است: در راه روزانه ام چند صرافی است، روزهایی ست که جلوی این صرافی ها غلغله است، حتی مجبور می شوی قید پیاده رو را بزنی بروی از خیابان رد شوی، جمعیت بدون ماسک، با ماسک از روی هم شیرجه می زنند تا به در و پنجره صرافی چنگ بیندازند! از ناسزا گفتن به هم ابایی ندارند و چنان مضطرب تمام شدن دلار و یورو هستند که متوجه نیستند حریم های انسانی را چند قدم عقب می رانند، اوایل فکر می کردم جمعیت مرفهین بی درد همین ها هستند، البته همان موقع هم متوجه بودم که به سر و ریخت شان نمی آید از ما بهتران باشند، اما صف خرید دلار غلط انداز بود؛ بعدتر فهمیدم این جماعت بینوا تا می فهمند دلار به بازار تزریق شده و قیمت دلار شده ۲۲ هزار تومان، می ریزند صرافی ها پول خارجی می خرند تا دو روز بعد که قیمت ها برگشت به ۲۴ و ۲۵ هزار تومان، کاسبی کرده باشند و امورات روزمره شان را بگذرانند!
این سکانس _صحنه تکراری به نظرم یکی از غم انگیزترین موقعیت هاست که اگر هنرمند ایرانی آنرا در اثرش بازتاب دهد، حتما به سیاه نمایی متهم می شود؛...
اما در این روزگار قمر در عقرب، بد به حالت اگر از جامعه فرهنگ و هنر باشی؛ به قول آقا مجید ظروفچی سوته دلان، شاهکار علی حاتمی: "ما که دنیامون شده آخرت یزید...آقا مجید تو رو چه به روضه، روضه خودتی، گریه کن نداری، وگرنه خودت مصیبتی، دلت کربلاس..."
حتی بدبین ترین نظریه پرداز ها هم تصور نمی کردند روزگاری چنین تراژیک و وانفسا در انتظار هنرمندان و اهل فرهنگ باشد؛ سینمایی باشی یا نمایشی، نقاش یا موزیسین، تفاوتی ندارد، فضای کسب و کار به کل قفل و خاموش است و اگر تا قبل از این مانند ۹۰ درصد اهل فرهنگ و هنر، از جیب می خوردی و پس اندازی نداشتی، این روزها حتما زیر خط فقر رها شده ای و برای حفظ آبرو نزد مردم و در و همسایه نمی دانی چه گلی باید به سر بگیری.
وسط این ذکر مصیبت تذکر بدهم که حواسم هست این روزها شرایط همه وانفساست، ایران و دنیا هم ندارد، همه به این درد بی درمان دچاراند؛ بدین جهت اهل هنر و فرهنگ هم مثل همه، سرگردان دست روزگارند و گلایه و توقع بیجا ندارند.
درد آنجاست که همه این سال هایی که گذشت، وقتی قیمت نفت سه رقمی بود یا هنوز قیمت دلار سه رقمی نشده بود، بارها و بارها همه ما داد زدیم، فریاد زدیم، کاغذ روزنامه سیاه کردیم که به بودجه فرهنگ و هنر مملکت برسید، گوش شنوایی نبود. آن همه سال گفتیم توسعه هنر کیلویی چند، جامعه هنری گرفتار نان شب است، دو تا تئاتر بفروش و چهار تا حراجی نشان مان می دادند و می گفتند ما داریم اقتصاد هنر را سامان می دهیم؛ می گفتیم لطفا درآمد چهار تا سلبریتی و استاد صاحب نام را به پای همه هنرمندان نگذارید، هنرمند شهرستانی کارشناسی ارشد هنر گرفته غم نان دارد، مسئولان بر تبل توسعه دانشگاه های هنری کوبیدند؛ نوشتیم بازار هنر کار زیر ساختی می خواهد، مثلا شهرهای بسیاری در ایران داریم که نه سینما دارند و نه مراکز فرهنگی و این یعنی هنرمندان صدها شهر ایران شغل شان به مو بند است، می گفتند ببینید فلان چهره شناخته شده در بهمان فیلم و نمایش، آن استاد نقاش و مجسمه ساز چه رکوردی زد! می گفتیم آقا آن به این، این به آن ربطی ندارد، بجای ویترین به فکر پی ساختمان باشید...
حالا که خانه را بجای آب، کرونا برده، تازه مسئولان کاسه چه کنم چه کنم به دست گرفته اند که چند هنرمند وام یک میلیون تومانی می خواهند؟!
و وزیر فرهنگ گله می کند که چرا بانک ها وام هنرمندان را نمی دهند! کسی هم نمی پرسد با این وام ها چند روز می شود دوام آورد؟ اصلا هنرمند بی کار، اصل و سود این وام ها را چگونه بازگرداند؟ اصلن وام دادن راهکار است یا بیشتر در چاه فرو رفتن؟
منبع: lebasdooni.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب